فاجعه ورزشگاه هیسل فاجعه‌ای است که پیش از آغاز فینال جام باشگاه های اروپا 1985 که میان تیم‌های یونتوس و لیورپول در ورزشگاه هیسل بروکسل برگزار می‌شد ۳۹ هوادار یوونتوس کشته شدند.
لیورپول در دوره قبل جام باشگاه های اروپا توانسته بود با قلبه بر آس رم قهرمان اروپا شود، در سوی دیگر یوونتوس قهرمان جام در جام اروپا در سال ۱۹۸۴ بود که بیشتر بازیکنان آن را بازیکنانی تشکیل می‌دادند که در سال ۱۹۸۲ به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا قهرمان جام جهانی در اسپانیا شده بودند و نیز در یوونتوس آن زمان، میشل پلاتینی (دارندهٔ جایزهٔ بهترین بازیکنان اروپا در سال‌های ۱۹۸۳٬۱۹۸۴ و ۱۹۸۵) بازی می‌کرد.
پیشتر در ژانویهٔ آن سال یوونتوس و لیورپول در سوپرجام اروپا به مصاف هم رفته بودند که یوونتوس در تورین توانست بازی را با نتیجه ۲–۰ ببرد و بازی برگشت که قرار بود در آنفیلد برگزار شود به‌دلیل اینکه لیورپول در جدول زمان‌بندی برنامه‌های خود زمان مناسبی را برای انجام این بازی پیدا نکرده بود، به تعویق افتاد و پس از فاجعه ورزشگاه هیسل دیگر برگزار نگردید.
یک ساعت پیش از آغاز مسابقه، در فینال لیگ قهرمانان اروپا سال ۱۹۸۵
در ورزشگاه هیسل، تماشاگران لیورپول با شکستن فنس‌هایی که میان آنان و
طرفداران یوونتوسی‌ها برای جدایی و جلوگیری از کشمکش و درگیری قرار داده
شده‌بود به طرفداران یوونتوس حمله‌ور شده و آن‌ها را مورد ضرب و شتم قرار
دادند، یوونتوسی‌ها که انتظار این حرکت را از لیورپول نداشتند ناچار با
آن‌ها درگیر شده و به ناگاه عقب‌نشینی کردند؛ فشار یوونتوسی‌ها به دیوارهای
پیرامون ورزشگاه، منجر به ویرانی آن گشت و باعث شد که روی سر آن‌ها ویران
گردد. در پی این حادثه ۳۹ نفر که اکثراً از طرفداران یوونتوس بودند، کشته
شدند. این فاجعه را سیاه‌ترین ساعت در تاریخ مسابقات یوفا نام‌گذاری کردند.
یوونتوس و لیورپول پس از فاجعهٔ هیسل به مدت ۲۰ سال با هم بازی نکردند تا اینکه در سال ۲۰۰۵ که در مسابقات لیگ قهرمانان اروپا دوباره با هم رو در رو شدند. در بازی رفت که در آنفیلد برگزار می‌شد قبل از شروع مسابقه هواداران لیورپول با اجرای طرح موزائیک، واژهٔ "amicizia" که در زبان ایتالیایی به معنی دوستی می‌باشد؛ خطاب به هواداران یوونتوس که در سمت روبرو نشسته‌بودند به نحوی از آنان عذرخواهی کردند. هواداران یوونتوس برای اینکه نشان دهند لیورپول را بخشیده‌اند به شادی پرداختند
